Nieuwsbrief 50, december 2024. Stichting red de kinderen van Mozambique
Lieve betrokkenen van Bernadette en haar stichting Red de kinderen van Mozambique.
Aan het einde van het jaar is het tijd om terug te blikken op 2024. Samen met Bernadette heb ik een overzicht gemaakt van de afgelopen maanden.
Wat is weggegeven: 600 flessen zonnebrand voor een groep van 280 mensen met albino, 200 verschillende soorten rolstoelen aan jong en oud, brillen, bijbels, rijst etc. Soms lijkt dat voor ons iets normaals of kleins, maar voor de mensen daar is het meestal levensveranderend!
Er is geïnvesteerd in langetermijnhulp zoals waterputten, reparatie van huizen, onderwijs etc. Maar ook dmv onderwijs op uiteenlopende gebieden: gezondheid, hygiëne, voedsel en Bijbelstudie. Vrouwenconferenties, jongerenweekenden, dagen voor voorgangers etc.
De dagopvang is op dit moment gesloten vanwege de vakantie. In januari is het de bedoeling dat er weer tegen de 100 kinderen zullen komen, net als in de afgelopen jaren. Naast onderwijs krijgen de kinderen meerdere kledingsets, schoolspullen en twee keer per dag een maaltijd.
Er is op dit moment veel onrust in Mozambique. Lange tijd was dat met name in het noorden, maar nu verspreidt het zich weer over de rest van het land. Wegen en grenzen worden afgesloten, belangrijke plekken zoals markten en scholen zijn verwoest. Zo is de lagere school in Mocuba in brand gestoken. Zo zinloos! Ook werden jongeren verhinderd om hun examen te doen. Juist dat wat een toekomst kan geven, wordt kapot gemaakt. Er zijn veel doden. Bernadette maakt zich zorgen over de toekomst, maar blijft doorgaan op haar eigen manier.
Door het hele jaar heen ontvang Bernadette dagelijks veel bezoekers. Zo ook Jaap Kunst uit Nederland:
Bijdrage van Jaap Kunst.
Mozambique, de plek waar de cicaden oorverdovend zoemen, de mango’s als een soort eieren zo van de boom geplukt kunnen worden en waar je gerust een hele familie in de open lucht in de open achterbak van de auto kunt vervoeren, maar je ook aangehouden kunt worden als je je gordel niet goed om hebt.
Afgelopen november/december waren mijn vader Herman en ik een ruime week in dit wonderlijke land en verbleven we bij Bernadette. Het was wel even een verrassende binnenkomer; zo’n 15 jaar geleden was ik hier ook, dus ik was bekend met Bernadette, haar project(en) en de gebouwen op het terrein. Groot was de verrassing dan ook toen we midden in de nacht aankwamen en naar een nieuw gebouwtje werden geleid. De volgende ochtend was het dan ook even zoeken: waar was Bernadettes eigen huis eigenlijk gebleven?
Gelukkig bleek al snel dat we niet heel ver uit de route waren: Bernadette had ons ’s nachts naar één van de pasgebouwde huisjes gebracht die op termijn voor haar kinderen bedoeld waren, op een terrein net achter haar eigen huis.
’s Ochtends volgde een hartelijk weerzien met niet alleen Bernadette, maar ook bijvoorbeeld Felix. De vorige keer dat ik in Mozambique was, was hij nog maar net een jaar oud. Bijzonder om te zien hoe haar gezin in de loop van de afgelopen jaren steeds verder uitgebreid is.
We maakten kennis met de andere kinderen. Het is momenteel vakantietijd in Mozambique, dus het kleuterschooltje was gesloten, maar Bernadettes ‘eigen’ kinderen waren wel thuis. Vanwege de politieke onrust was het nog niet voor iedereen gelukt om het schooljaar volledig af te sluiten. De theoretische vakken waren wel afgerond, maar een aantal kinderen moesten hun praktijkopdrachten nog wel uitvoeren.
Bernadette vertelde over een oude man in de omgeving, die samen met zijn vrouw de zorg over enkele ‘wees-kleinkinderen’ had. Deze man had in een ver verleden een ongeluk gehad, waarna men in het ziekenhuis zijn gebroken arm er verkeerd om heeft aangezet. Je vraagt je af hoe ze het voor elkaar hebben gekregen, maar zo blijkt maar weer: in Mozambique kan alles. Dat dit echter bijzonder onhandig is, kun je je voorstellen. Om deze man een handje te helpen heeft Bernadette een waterput op zijn terrein laten graven. Tijdens het moment van ons bezoek moest alleen de laatste klus, het maken van het deksel, nog gerealiseerd worden.
Mooi was het ook om te zien hoe er enerzijds veel veranderd was, en anderzijds toch alles nog hetzelfde is gebleven. Veel veranderd, want vergeleken bij 15 jaar terug is Bernadettes gezin flink uitgebreid, zijn er huisjes gebouwd voor de kinderen, zijn er ‘buitenklassen’ gerealiseerd met zitplekjes onder de boom en zijn er enorm veel ‘losse’ projecten geweest waarbij Bernadette veel lokale mensen heeft kunnen helpen.
En tegelijkertijd niets veranderd. Het schooltje en de kliniek zijn nog zo herkenbaar, Bernadettes huis is nog exact hetzelfde als waar we in 2010 ‘game night’s hielden en de verrichtingen van het Nederlands Elftal op het WK in Zuid-Afrika volgden, nog altijd kan iedereen binnen komen vallen voor hulp, advies en een kopje thee en Bernadettes hartelijkheid, vriendelijkheid en goedheid zijn nog altijd even groot.
Het grappige is dat over de stad Mocuba hetzelfde gezegd kan worden: enerzijds ziet het er precies uit als wat ik gewend was van ooit, anderzijds is de stad flink uitgebreid (gegroeid tot Bernadettes terrein aan toe) en is er sinds kort zelfs een plek waar softijs gekocht kan worden. Tijdens de laatste avond van ons verblijf in Mozambique moesten we daar dan toch nog maar even gebruik van maken. Samen met Bernadette, ‘buurvrouw’ Lansipe en de kinderen reden we daarheen om te genieten van een heerlijk koele trakatie op een warme avond.
Helaas was de tijd veel te kort. Tegelijkertijd was het voor ons ook tijd om te gaan: Bernadette stond op het punt om naar Zuid-Afrika te gaan. Één of twee dagen na ons vertrek zou zij zelf ook op pad gaan. Het was heel fijn om even terug te zijn op deze bijzondere plek Ondanks de enorme hoeveelheid werk dat er in de tussenliggende jaren is gebeurd, voelde het alsof ik nooit weg was geweest.
Terug naar het heden.
Bernadette is op dit moment bij haar moeder en 2 broers in Kaapstad. Haar moeder woont in huis bij haar zoon, waarbij de beide broers de zorg delen. Mevrouw Jansen is dementerende en gaat steeds verder achteruit. Helaas is de zorg voor dementerende ouderen of onbetaalbaar of ronduit slecht. Voor Bernadette is dit weerzien met haar familie dan ook zowel verdrietig als fijn. Kort na aankomst had Marieke (bestuur van de stichting) een korte ontmoeting met Bernadette in Kaapstad. Uiteraard gaat dat gepaard met oa koffie, kaas en leuke cadeautjes. Op 15 januari vertrekt Bernadette weer naar haar eigen gezin in Mocuba.
En zo zijn we weer een jaar verder waarin veel is gebeurd. Bernadette vraagt gebed en steun voor de toekomst. Voor bescherming in de zeer wankelende politieke situatie, voor bescherming tegen haat en zinloos geweld. Ook wil ze iedereen uit de grond van haar hart bedanken voor al de betrokkenheid op allerlei gebied. Ze voelt zich gedragen door het feit dat er al jarenlang mensen zijn die van haar houden en die er voor zorgen dat zij kan uitvoeren wat op haar pad komt. Want dat is na al die jaren, net zoals Jaap het al eerder beschreef, “ er is niets veranderd maar ook weer alles”. Wat is gebleven: ik doe wat mijn hand vindt om te doen.
Namens de stichting wil ik iedereen bedanken voor jullie betrokkenheid. Veel zegen toegewenst voor 2025!
Steef, Marieke, Loes en Artina
Stichting Redt de kinderen van Mozambique: www.bernadettejansen.nl
Bankrekeningnummer: NL76 RABO 0312 4239 50
BIC-Code: RABONL2U
t.n.v. Stichting Redt de kinderen van Mozambique.