Beste vrienden, supporters van Bernadette,
Het einde van het jaar is weer in zicht, tijd voor een nieuwsbrief vanuit Mozambique. Dit keer een kijkje door de ogen van een vrijwilliger. Bernadette heeft goede contacten met The Peace School Corps uit Amerika. Regelmatig komen er vrijwilligers die een jaar meedraaien binnen het project. Een win win situatie voor beide partijen. Dit keer een nieuwsbrief van vrijwilliger Chris. Hij beschrijft de gang van zaken binnen het project en de verschillende activiteiten.
De zon komt op boven de weelderige, bruisende, stoffige en geanimeerde stad Mocuba, gevestigd in de streek Zambezi. In het midden van de stad wordt een bord verlicht, trots verkondigend “ de stad waar alle wegen elkaar kruisen en Mozambique zichzelf omhelst”. De weg de EN1 is de ader die het levensbloed van het land, het fruit, het gas, de waren en alle soorten goederen pompt van de Rovuma in het noorden tot de Maputo-rivier in het zuiden. Deze zijrivier slingert een lichte helling op, voorbij een kleine markt die in de vroege ochtend al volop in beweging is, mais, tomaten, uien en gedroogde vis verkoopt en al het andere dat groeit onder de meedogenloze zon die heerst in dit gebied. Verderop herrijst een grijs gebouw. De muren roepen luid de kreet om SIDA (de Portugese naam voor Aids) te stoppen.
Binnen de poort van het complex hoor je het geschreeuw van de straat waar de chauffeurs van de busjes proberen hun busjes vol te krijgen met mensen en handelswaar. Binnen de poort veegt een vriendelijke man, Jose genaamd, de bladeren weg van de speelplaatsen met schommels en wipwappen, die geduldig wachten op de kinderen die straks komen. Jose veegt gelijk het terrein schoon voor de EHBO post, de lokalen van de dagopvang en het gebouw van de eetzaal en recreatieruimte. Jose loopt verder en passeert de gemeenschapsbibiotheek, de naaischool en eindigt aan de achterkant van het complex, waar de vuurplaats, het familiehuis en de gastverblijven zich bevinden, in de schaduw van een enorme boom, druipend van het sap en leunend op zijn knoestige stam. In het huis hoor je de eerste levenstekenen van zijn bewoners in de vroege morgen, het gebrabbel dat elke dag duidelijker wordt van kleine Annie, Felix of Quina, die hun rugzakken inpakken en zich klaarmaken voor de komende schooldag.
Op dat moment komen de juffen van de dagopvang aan. Ze gaan ieder hun weg, de een naar de speeltuin, de ander naar de eetzaal om het ontbijt klaar te maken en de lunch te bereiden, dat elk kind dat hier op de dagopvang komt gratis ontvangt. De kinderen zijn stuk voor stuk kwetsbare kinderen, wees of half wees. Weer een juf gaat naar het vertrek waar de schooluniformen worden gewassen of hersteld. Kort daarna komen de kinderen aan, een groep van ongeveer 100 kinderen in de leeftijd van 3 tot 6 jaar, afgezet door tantes, grootmoeders, broers of zussen, net wie er maar beschikbaar is om de kinderen naar school te brengen. Ze rennen en spelen zorgeloos op de schommels, hun gelach en opgewonden gekrijs overstemt uiteindelijk de kakofonie net aan de andere kant van de overwoekerde muur. Het komt allemaal tot een einde wanneer de juf de bel laat rinkelen als teken dat de les van de dag begint. Het is weer een nieuw begin van een dag bij Osivela Wa Jesu (met de liefde van Jezus).
Maar Osivela wa Jesu is zoveel meer dan een dagopvang, zoals de kinderen van Bernadette Jansen, de onvermoeibare oprichtster en manager van het project, zullen beamen. Terwijl de kinderen die bij Bernadette wonen, vertrekken naar de ochtendlessen op scholen overal in Mocuba, lopen ze langs een grote stapel kinderuniformen die geduldig op het bureau bij de voordeur liggen, wachtend om te worden gerepareerd en uitgedeeld aan de benadeelde toekomstige eigenaars, die nu kleurrijk krabbelen en het alfabet opdreunen of liedjes zingen met de juffen van de dagopvang. Als je de voordeur uitloopt langs de twee gastenverblijven is daar een vrijwilliger bezig. Het is Chris, een vrijwilliger van het Peace Corps. Hij is een van de vrijwilligers die het geluk heeft gehad om Osivela wa Jesu het afgelopen jaar zijn thuis mocht noemen. In het andere gastenverblijf komen we Iphrahim tegen, een Zambiaan die hier komt via Operatie Mobilisatie om Mozambikaanse maatschappelijk werkers te leren hoe ze voor straatkinderen moeten zorgen. Iphrahim woont hier om Portugees te leren en te integreren in de Mozambikaanse cultuur, totdat hij klaar is voor zijn werk.
Bij het verlaten van het complex worden de kinderen begroet door de kerkleden die hier naar toe komen uit de hele provincie, om de bijbel te bestuderen. Een soort bijscholing via de Organisatie World Outreach. Ze verblijven in de kliniek, die fungeert als slaapzaal als de kliniek niet wordt gebruikt. Ze zullen hier 2 weken verblijven samen met hun trainers, een Zuid-Afrikaans stel. Dit stel sticht en onderhoudt kerken in de provincie Zambezi en verblijft ook in een van de gastenverblijven. Voor het geval je denkt dat dit een speciale situatie is, dat is het zeker niet, je zou kunnen zeggen dat hier vandaag minder gebeurt dan anders. Het is gewoon Osivela wa Jesu waar de liefde van Jezus altijd straalt.
Ik wil graag de tijd nemen om enkele activiteiten te beschrijven die we hier doen en die sinds het begin van het jaar zijn gedaan.
Wanneer de kliniek niet wordt gebruikt om één van de talloze trainingen te organiseren, wordt deze vaak gebruikt voor de maandelijkse brildistributie, waar elk lid van de gemeenschap kan binnenkomen en gratis een bril kan krijgen. Er staan dan rijen mensen tot buiten de poort, wel honderd. En de temperatuur kan hoog oplopen in de zomer, maar er zijn maar weinig dingen die meer voldoening schenken aan het uiterlijk van een oudere vrouw, gebogen en zichzelf steunend op een stok zo verweerd als ze is, wanneer ze die eerste bril opzet die de details van de wereld ontsluit: de frisheid van de bladeren en de intimiteit van de glimlachen van haar kleinkinderen. Ik heb het geluk om hier elke maand mee te helpen, en het gaat veel langer door dan dat ik hier ben en zal doorgaan lang nadat ik weg ben.
Kort na het begin van het jaar kregen de nieuwe studenten vaccinaties in de kliniek met hulp van het plaatselijke ziekenhuis. Voor veel van deze studenten is dit de beste kans die ze hebben om hun vaccins dicht bij huis te krijgen en bij mensen die ze vertrouwen.
Maar brillen zijn niet de enige dingen die hier worden uitgedeeld aan de minderbedeelden in de omliggende gemeenschappen. Weet je nog de Peace Corps vrijwilliger, waar ik je eerder over heb verteld? Nou, hij is niet de enige hier in Mocuba. Er is ook Alexis, een vrijwilliger op het gebied van gezondheid en gemeenschapsontwikkeling zoals Chris, maar woont in de stad. Ze voltooide onlangs een groot Malaria-project met Hulisses, ook een personeelslid binnen Osivela wa Jesu. Ze gaven lezingen en presentaties door een groot gebied en er werden tenslotte veel klamboes uitgedeeld aan de meest behoeftigen, waaronder veel van de kinderen van de dagopvang.
Alexis heeft ook, met twee leden van het Osivela Wa Jesu-team, juf Margarita en Angelina, een meisjes-jeugdgroep met meisjes uit de omliggende wijk. De groep zelf heet REDES (Raparigas em Desenvolvimento e Saúde, ontwikkeling van gezondheid voor jonge meiden) en wordt gesponsord door het Peace Corps. Ze bespreken en doen activiteiten en spelletjes over verschillende aspecten van wat het is om een jonge vrouw te zijn hier in Mozambique. Onderwerpen gaan over gezondheid en communicatie tot kleine economische ontwikkelingsprojecten voor de meisjes om wat bijverdienste te maken voor hun families.
Chris runt ook verschillende jeugdgroepen en activiteiten voor zowel de kinderen die in Osivela Wa Yesu wonen als voor de jongere kinderen in de omliggende gemeenschap. Deze groepen omvatten een Engelse club, een tekenclub en een alfabetiseringsclub die in de bibliotheek bijeenkomen. Hij heeft ook een voetbalclubje opgericht waar tevens info wordt gegeven over gezondheid. Ze praten over hiv / aids en malaria en spelen voetbal op het lokale voetbalveld. Vanaf eind mei slaagde Chris erin, samen met Alexis en een aantal andere vrijwilligers, om een grootschalig voetbaltoernooi te organiseren, waarbij middelbare scholieren uit de hele provincie naar de locatie werden gebracht voor een week over HIV / AIDS-spellen en malaria-activiteiten, en voetbal!
Hoewel we hier altijd druk zijn, is het niet altijd werk. Osivela Wa Yesu is ook gastheer voor vele culturele evenementen, zoals Dia Da Criança (de dag van het kind), en ontvangt bezoekers van over de hele wereld. De dag van het kind wordt georganiseerd omdat de meeste kinderen hun geboortedatum niet weten en dus niet weten wanneer ze jarig zijn. Bovendien zijn de mensen te arm om verjaardag te vieren. Op de dag van het Kind, heeft iedereen een fijne (verjaar)dag.
Eén van de dingen die me tijdens mijn eerste paar maanden hier het meest opviel, was een gesprek dat ik met Bernadette had. Tijdens deze specifieke “sit-downs” bespraken we hoe alle kinderen die hier kwamen wonen, hun achtergronden, allemaal deprimerend en vol verlies, maar hiernaast hun gelukkige en dankbare instelling. Toen zei ze dat er een klein eindje verderop een familie was die het enorm moeilijk heeft. Er woonden meer dan vijftien kinderen in een huis met een ingestort dak, slapend op de onbedekte grond en blootgesteld aan de elementen en de parasiet beladen muggen die gedijen in deze tropische en natte maanden. Ze dacht na over het feit dat, als het aan haar lag, ze allemaal hier zouden komen wonen. Het gesprek eindigde en we gingen onze eigen weg voor de dag, maar ik begreep nog niet dat dat geen loze uitspraken waren, een opmerking die ik op hetzelfde moment moest vergeten. Op een dag als elke andere, liep ik het hoofdgebouw binnen om het vol met bouwmateriaal te vinden en toen ik vroeg waar het allemaal voor was, kwam ik erachter dat het was om twee kleine huizen en een latrine voor de bovengenoemde familie te bouwen. Hoewel het niet mogelijk was dat ze allemaal hierheen kwamen, aarzelde ze niet om te doen wat ze kon doen voor dit gezin.
Ondanks al dit goede werk, al het plezier dat we hier hebben en de levens die we proberen aan te raken, denk ik dat mijn favoriete ding over Osivela Wa Yesu misschien wel de internationale kwaliteit van alles is!
Het is normaal dat mensen uit drie of vier landen aan een grote maaltijd aan tafel zitten en de verschillende talen die worden gesproken, verbinden mensen over continenten en culturen. Binnen het project zijn mensen vertegenwoordigd uit Mozambique, Duitsland, Amerika, Zuid-Afrika, Zambia en Papua New Guinea en worden er ongeveer twintig talen gesproken.
Het is echt een plek waar de naam “Osivela Wa Yesu”, of, “met de Liefde van Jezus”, het hart en de geest van de missie vastlegt, een missie om het Woord van God te verspreiden, ongeacht ras, nationaliteit, etniciteit of een andere wereldlijke barrière die Zijn kinderen zou kunnen verdelen.
Wij hopen dat u op deze manier een kijkje hebt mogen nemen binnen het project Osivela wa Jesu.
Mocht u na het lezen van deze nieuwsbrief het project financieel willen sturen dan is uw gift uiteraard van harte welkom op rekeningnummer NL76RABO0312423950 tnv Stichting red de kinderen van Mozambique. Uw financiële gift is aftrekbaar voor de belasting.
Tevens willen wij iedereen bedanken voor de steun in het afgelopen jaar in welke vorm dan ook.
Wij wensen iedereen gezegende kerstdagen en een voorspoedig 2019!!
Een hartelijke groet van,
Bernadette, Steven, Marieke, Artina., Loes en alle kinderen en volwassen van het project.